برندی

تا حالا شده یه آلبوم موسیقی اونقدر به دلتون بشینه که بعد از دو ماه شنیدن هر روزه‌ی آلبوم‍، عطش‌تون رو نسبت به شنیدن‌ دوباره‌ش از دست ندین؟ توجه کنید دارم تاکید میکنم رو قید “هر روز”!

البته کسانی که بخش موسیقی این وبلاگ رو دنبال می‌کنند احتمالاً‌ می‌دونند که من کارهای یکی دو خواننده‌ی انگلیسی‌زبان رو دنبال می‌کنم و گاهی هم اینجا ازشون آهنگی رو برای آپلود قرار می‌دم. اما اینی که صحبتش رو می‌کنم خواننده‌ایست با مشخصات زیر:

اسمش برندی کارلایل (Brandi Carlile) ه و متولد 1981 در شهر کوچکی در نزدیکی واشنگتن.

تقریباً‌ گمنام… (به خاطر اینکه خودش رو وارد جریان موسیقی پرطمطراق آمریکا و نماد اون MTV نکرده)

تا به حال سه آلبوم بیرون داده که این آخری به شدت مورد توجه منتقدان و طرفداران موسیقی ارزشمند قرار گرفته.

28 سالشه ولی از 15 سالگی در حال ساخت قطعات موسیقیه.

طرفدار دوآتیشه‌ی التون جان، خواننده‌ی انگلیسیه…. و در آلبوم آخرش یک قطعه های‌تمپو با التون‌جان اجرا کرده.

فروتنی، نکته‌ی بارز شخصیتشه. اصلاً باور نمی‌کنی که کسی با این حجم محبوبیت (که از کنسرت‌هاش مشخصه)‌ انقدر شخصیت آرومی داشته باشه.  البته این رو از مضمون و تم آهنگ‌هایش هم میشه تشخیص داد.

صدای بی‌نظیری داره. نت‌های بالا و پایین رو به راحتی می‌خونه و حجم صدای قابل توجه او تحسین خیلی‌ها رو برانگیخته.

خیلی‌ها برندی رو یه جف بوکلی (Jeff Buckley) جدید می‌دونند و انتظار دارند که به یکی از چهره‌های برتر موسیقی مبدل بشه.

IMG_0115                                                       Click to see a larger image

 

اما در مورد موسیقی او:

سبک اصلی کار‌ش کانتریه (Country) اما زود موضع نگیرید! خیلی از آهنگ‌هاش در سبک راک اجرا شده‌اند که شاید معروف‌ترینشون، Story از آلبوم دوم او به همین نام باشه. یعنی این آهنگ مو رو به تن هر انسان موسیقیدان و موسیقی‌ندانی سیخ می‌کنه! اثری که به با سریال Grey’s Anatomy معروف شد. اما این،‌ تنها اثر شنیدنی کارلایل نیست. در واقع از آلبوم دومش‌، دو سه آهنگ دیگه مثل Until I Die, Shadows on the wall و Turpentine کارهای جذابی هستند. اما آلبوم سوم برندی کارلایل، Give up the Ghost چیز دیگریست. از یازده قطعه‌ی این آلبوم، شاید 9 قطعه رو بتونید بارها پشت سر هم بشنوید بدون اینکه از تکرارشون خسته بشید.  مجله‌ی Paste در انتخاب 50 آلبوم برتر 2009،‌ این آلبوم رو در رده‌ی ششم قرار داد و اجرای زنده‌ای از چهار قطعه اون رو هم روی سایتش قرار داده که از این‌جا می‌تونید تماشا کنید.

IMG_0116

Dreams, Dying Day, That Year, Pride and Joy, Before it Breaks, I will و بسیاری قطعات دیگه‌ی این آلبوم شگفت‌انگیز جزو آثاری هستند که فکر نکنم به این زودی‌ها فراموش بشن.  قطعه‌ی Dying Day رو قبلاً‌ برای دانلود تو باکس موسیقی قرار داده‌م و احتمالاً اونو شنیدید. قطعه Caroline با همکاری التون جان، داستان خواهرزاده‌ی دو ساله‌ی برندی و علاقه‌ی وافر برندی به اوست. التون جان که در تعریف از برندی کارلایل،‌ صدای او رو ستوده و او را یکی از بااستعدادترین خواننده‌های معاصر معرفی کرده. پیانوی این قطعه رو زده و در قسمت‌هایی از اون با برندی هم‌خوانی کرده.

 

X-Factor 2009

…پریشب به پایان رسید و طرفداران موسیقی در دنیا رو با یه استعداد فوق‌العاده‌ی دیگه‌ آشنا کرد. Joe McElderly، پسر 18 ساله‌ایه که ره صد‌ساله رو یک‌شبه گذروند و با برنده شدن در رقابت‌ موسیقی X Factor 2009 بریتانیا ، تونست جایزه‌ی 1 میلیون پوندی این رقابت‌ سالانه‌‌ی موسیقی رو از آن خودش کنه. این جایزه البته بصورت سرمایه‌گذاری روی اولین آلبوم برندگان مسابقات هرسال به اونا اهدا می‌شه.

Joe McElderly در فینال مسابقه امسال با کنار گذاشتن Olly Murs و با ترانه‌ی Climb به عنوان برنده مسابقات معرفی شد. ترانه‌ای که چندی پیش با تنظیمی متفاوت در فیلم Hanna Montana اجرا شده بود و اینجا به عنوان اولین آهنگ رسمی برنده‌ی فینال، وارد بازار موسیقی می‌شد. jm

Joe McElderly صدای بسیار باز و قدرتمندی داره. نتهای بالا رو خیلی راحت می‌خونه و وقتی که تو آهنگ‌هاش فریاد می‌زنه، رسماً‌ مو رو به تن همه شنونده‌هاش سیخ می‌کنه! (البته در مقایسه با جذابیت صدای رقیب فینالیست‌ش، شاید در سطح پایینتری قرار بگیره، ما Olly Mars قدرت صدای Joe McElderly رو نداره) Joe در این سری از مسابقات با کمک‌های  Cheryl Cole، که یکی از خوانندگان پرطرفدار موسیقی پاپ بریتانیا و البته یکی از داوران X-Fator هم هست، تونست راه خودش رو در خوانندگی پیدا کنه و البته در مدت 5 ماه پخش سری ششم از این مسابقات، طرفداران بی‌شماری در سراسر بریتانیا پیدا کنه و بیش از دو سوم آرای فینال رو از بین نزدیک به 12 میلیون رای به خودش اختصاص بده.

از جمله آهنگ‌هایی که جو،‌ در رقابت‌های امسال اجرا کرد، "Sorry Seems To Be The Hardest Word" از التون جان، No Regret از رابی ویلیامز، Sway  (مایکل بوبله), Somebody to love (کوئین), She’s out of my life (مایکل جکسون), Could it be magic و Circle of life التون جان و Don’t let the sun از جورج مایکل و التون جان بودند. نکته جالب توجه،‌ همراهی George Michael در این آهنگ آخری روی صحنه‌ی اجرا بود که خیلی به ندرت برای خواننده‌ی دیگه‌ای پیش میاد.

Simon Cowell تهیه‌کننده‌ی برنامه و یکی از چهار داور مسابقات، (و کسی که معمولاً‌ حرف اول و آخر رو می‌زنه)، با توجه به اینکه یکی از مهم‌ترین تهیه‌کنندگان موسیقی در آمریکا هم (یکی از داوران شوی American Idol هم هست) به شمار میاد، قصد داره، جو مک‌الدرلی رو به اونجا ببره تا بازار امریکا رو هم برای او بدست بیاره و از این طریق پسری رو که فقط 18 سال داره، به موفقیت‌های جهانی برسونه.

Climb…by Joe performing after winning X-Factor 2009